मलाच न कळले केव्हा ….

मलाच न कळले केव्हा हे मन तुझं होऊ लागलं

मला न सांगता हे मन माझं… तुझ्यात गुन्तु लागलं ..

त्या दुपारी ..

त्या दुपारी विचारलंस तू कि …माझी होशील का ?

 न परवानगी मागितली माझी ..न विचार केला क्षणभर ..

लगेचच होकार देऊन.. मन हे मोकळं झालं

मलाच न कळले केव्हा हे मन तुझं होऊ लागलं

तू स्वप्न मला दाखवली …

तू स्वप्न मला दाखवली आणि त्यात रन्गून हे गेलं..

 आयुष्याच्या चित्रात तुझेच रंग भरवत गेलं ..

सगळेच रंग हवे हवे से,इंद्रधनुष्य हे पूर्ण झालं

मलाच न कळले केव्हा हे मन तुझं होऊ लागलं..

तुझ्या सवयी

तुझ्या सवयी तुझ्या आवडी.. तुझीच भाषा हे बोलू लागलं

तेव्हा साण्शी ला चिमटा आणि वरणाला – आमटी हे म्हणू लागलं .

जेव्हा कळले हे त्याला तेव्हा स्वतावरच हसू लागलं ..

मलाच न कळले केव्हा हे मन तुझं होऊ लागलं..

तू दूर गेलास

तू क्षणभर दूर गेलास .. तर हे मन वेडापिसा झालं

तुझ्या आठवणी, तुझ्या काळजीने मन हे व्याकूळ झालं

कुठेच अजून लागत नाही ..तुझाच विचार करत राहिलं ..

मलाच न कळले केव्हा हे मन तुझं होऊ लागलं ..

आभा देशकर

११/०४/२०११